Rozdział 3

         W Hogwarcie ogłoszono żałobę. Nikt w tym czasie nie był skory do żartów. Pierwszy raz w życiu (przynajmniej moim) na korytarzach zamku było strasznie cicho. Uczniowie zastanawiali się czy morderca znów powróci. Bo jeśli tak... Co wtedy? Dla pewności zarządzono, że po godzinie dziewiętnastej nikomu nie wolno pałętać się po szkole. Nie byłem zadowolony z takiego obrotu spraw. Miałem spotkać się z Weasley na Wieży Astronomicznej i nie miałem zielonego pojęcia jak się tam dostanę. No i dodatkowo McGonagall zarządziła patrole dla każdego nauczyciela.  A ja nie chciałbym się natknąć na żadnego z nich. Co to, to nie.

Westchnąłem cicho i potarłem ręką czoło. Postanowiłem, że wymknę się, gdy tylko Jasar zaśnie. Tylko, że on za cholerę nie chciał spać i siedział w toalecie już dobrą godzinę.

- Flint! Wyłaź natychmiast! - wrzasnąłem. Mruknął coś w odpowiedzi, ale nie wyszedł. Morgano... z nerwów zacząłem chodzić bez sensu po dormitorium.

Nasz pokój był średniej wielkości. Na oknach wisiały grube, szmaragdowe kotary. Jedna ze ścian była w całości pokryta plakatami Skrzeczących Żab - mojej ulubionej i Jasara drużyny quidditcha. Stare deski pokrywał zielony dywan. Był na nim wyszyty wąż z otwartą paszczą. W dormitorium znajdowały się również trzy łóżka, z których używane były tylko dwa, przeze mnie i Flinta. Nasz trzeci współlokator o imieniu Flynn wyniósł się do innego pokoju dwa lata temu. Oficjalnie jednak wciąż mieszkał z nami, bo Gryzia prędzej założyłaby mini niż pozwoliła mu się przenieść do innego pokoju.

Podskoczyłem do góry słysząc jak ktoś z hukiem otwiera nasze drzwi. Rzuciłem Sire mordercze spojrzenie i wyjrzałem, czy przypadkiem nikt jej nie widział. Na szczęście wszyscy byli pozamykani w swoich dormitoriach i nawet nie śniło im się, aby wyściubić z nich nosa. Odetchnąłem z ulgą i zamknąłem delikatnie drzwi. Dopiero po chwili z zaskoczeniem zarejestrowałem, że Sire lokuje się właśnie w łóżku, w którym powinien rzekomo spać Flynn. Jęknąłem ze zgrozą.

- Co ty robisz? - zapytałem. Mormon spojrzała na mnie z niesmakiem.

- Przygotowuję sobie łóżko do spania. Wytrzymałam sześć lat z tymi idiotkami z mojego pokoju i dłużej nie dam rady. Nawet nie wiesz co one robią z moimi rzeczami! Cyntia wzięła ostatnio moją szczotkę i zaczęła nią czesać... Zgadnij co! Kłaki tego obrzydliwego kota! No i połamała się! Moja najlepsza szczotka do włosów! Już więcej tam nie wrócę i od dzisiaj mieszkam z wami! - powiedziała dobitnie siadając na łóżku. W sumie to i tak można by rzec, że z nami mieszkała. W całym dormitorium walały się jej spódnice i szminki o czystokrwistym kolorze. No ale jeszcze nigdy u nas nie spała.

Jasar, który wyszedł z łazienki był bardzo uradowany takim obrotem spraw. Od razu zaczął gadać z Sire o jakichś głupotach, a ja powoli zacząłem tracić nadzieję, że oboje kiedykolwiek się zamknął i pójdą spać. Wytrzymali do pierwszej, a potem zasnęli chrapiąc okropnie. Uniosłem dłonie do góry i uśmiechnąłem się szeroko do sufitu.

- Wreszcie! - wyszeptałem szczęśliwy. Następnie zerwałem się z łóżka i na palcach podbiegłem do wielkiej starej szafy. Wyciągnąłem z niej ciemne spodnie, czarną bluzę i ruszyłem w stronę drzwi. Zamarłem, gdy Sire podniosła głowę. Na szczęście przekręciła się tylko na drugi bok i chrapnęła głośno. Przykryłem ją kocem po same uszy i powoli ruszyłem w stronę wyjścia.

W Salonie leżał na kanapie jakiś chłopak. Na szczęście spał, więc niezauważony przemknąłem się przez Pokój Wspólny. Kamienna Ściana zamknęła się za mną z cichym zgrzytem. Rozejrzałem się powoli po lochach i ruszyłem przed siebie. Wiedziałem, że gdzieś tam czai się Gryzelda Marchbanks, opiekunka mojego Domu. Jednak natknąłem się na nią zdecydowanie szybciej niż mógłbym w ogóle przypuszczać. Na szczęście była zajęta całowaniem się z eee... Filchem. Skrzywiłem się jakbym właśnie połknął muchę. Boże, już chyba nigdy zasnę.

Kiedy wreszcie udało mi się dojść do siebie, wziąłem głęboki oddech i przykleiłem się do ściany. Następnie zacząłem się powoli poruszać, pilnując się, aby nie szurać butami. 

- Gryziu... Powinniśmy pilnować...  - zaczął woźny, ale nauczycielka mu przerwała.

- Och, przestań i nie gadaj tyle tylko całuj, Argusiu - wyszeptała, a do moich uszu doleciało przerażające mlaśnięcie. Merlinie,  co oni ze sobą robią, zjadają się czy co?

Kiedy oddaliłem się od dwójki zakochanych na bardzo bezpieczną odległość, westchnąłem z ulgą. Wyobraziłem sobie jednak ile jeszcze czeka mnie przeszkód do pokonania i od razu zmarkotniałem. Boże, dlaczego nie wybrałem jakiegoś miejsca, do którego miałbym bliżej? Tylko tą cholerną Wieżę Astronomiczną?

Zgrzytnąłem zębami i w porę schowałem się w kąt korytarza. Profesor Ollan zmarszczył brwi, podrapał się po swojej czarnej bródce i ruszył dalej przed siebie. No, mało brakowało. Starłem niewidzialny pot z czoła i ruszyłem dalej. Droga ta w pewnym stopniu przypominała mi tor z przeszkodami. Raz położyłem się plackiem na ziemi i pani Alia prawie na mnie wpadła. Na szczęście usłyszała jakiś szmer na końcu korytarza i natychmiast popędziła w tamtą stronę.

Kiedy dotarłem wreszcie na Wieżę Astronomiczną, Weasley nigdzie nie było. Zakląłem szpetnie i oparłem się o barierkę. Robiło mi się niedobrze na myśl, że będę musiał wrócić z powrotem. W tej samej chwili usłyszałem jakieś poruszenie Odwróciłem głowę i zobaczyłem jak Rose zrzuca z siebie pelerynę-niewidkę. No tak, ona sobie mogła swobodnie biegać po Hogwarcie, a ja musiałem się skradać jak mysz. Co za jawna niesprawiedliwość!

- Myślałem, że nie przyjdziesz - wydukałem po krótkiej chwili. Nie wiem dlaczego, ale widok jej czekoladowych oczu błyszczących w ciemności, bardzo mi się spodobał. No nie, co ja plotę w ogóle? Musiałem się walnąć po drodze w głowę....

Rose westchnęła cicho, zmięła pelerynę w kulkę i również oparła się o barierkę tuż obok mnie. Pierwszy raz widziałem ją taką poważną i smutną. No wiecie, zazwyczaj na mnie wrzeszczy.

- Miałam tutaj nie przyjść, ale... Wiesz, trudno mi zapomnieć o Rilu. Widzieliśmy jak ktoś go zabił, Malfoy. I jeśli mogę z kimś o tym porozmawiać to niestety, tylko z tobą - odparła cicho zaciskając dłonie w pięści. Rozumiałem o czym mówiła. Miałem kilka koszmarów od tamtej pory. Czasami budziłem się w nocy zlany potem. Na szczęście Jasar ma głęboki sen, więc nie musiałem się martwić, że go zbudzę, ale Sire... No cóż, zobaczymy.

- Wiesz, Weasley... Zastanawiam się czy dobrze zrobiliśmy nic nie mówiąc o tym aurorom... - powiedziałem cicho. Spojrzała mi prosto w oczy i westchnęła.

- Ja też nad tym myślałam, ale muszę przyznać, że miałeś rację. Mój ojciec jest aurorem, twój ma duże wpływy, więc nikt by nam nie zarzucił takiego oskarżenia pod nogi. Ale wątpię, aby w Hogwarcie ktoś nas posłuchał. Uznaliby, że jesteśmy winni. Oboje wiemy jacy są ludzie, uwierzą we wszystko, co zostanie im podane na tacy. Skoro jednak nie przyznaliśmy się do tego, że tam byliśmy, uważam, że... Powinniśmy dowiedzieć się kim jest ten mężczyzna. Musiał mieć jakiś cel w zabijaniu dziecka, prawda? - mruknęła po dłuższej chwili. Kiwnąłem głową.

Rose próbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł jej tylko grymas. Ona również bała się, że ten facet może wrócić i napaść na kogoś jeszcze. Musiał zostać zatrzymany i to jak najszybciej, ale na ten czas...

- Wiem, wiem, Malfoy. Rozejm... Ale tylko, gdy będziemy sami. Gdyby ktoś się dowiedział... Szczególnie moi kuzyni albo Hugon, nie daliby mi żyć - powiedziała z westchnieniem. Uśmiechnąłem się lekko i wyciągnąłem w jej stronę rękę. Uścisnęła ją, a potem oboje zamilkliśmy, wpatrując się w gwiazdy. Spędziliśmy tak jeszcze kilka minut.

Kiedy wracaliśmy, Weasley zachowała się bardzo wspaniałomyślnie i doprowadziła mnie bezpiecznie pod peleryną-niewidką do lochów. Skinąłem jej na podziękowanie głową i mruknąłem hasło (salamandra). Następnie przemknąłem się cichutko do swojego dormitorium.

- Gdzie byłeś? - usłyszałem głos Sire. Zamarłem w pół kroku. Odwróciłem powoli głowę i zobaczyłem moją przyjaciółkę z podpartymi o biodra rękoma. W tamtej chwili wyglądała zupełnie jak moja mama.

- W kuchni... Byłem głodny - skłamałem szybko i na znak skruchy spuściłem głowę. Mormon posłała mi jeszcze przeszywające spojrzenie, ale na szczęście mi uwierzyła. Poczekała spokojnie aż się przebiorę w piżamę i położę do łóżka, a potem uśmiechnęła się sennie.

- Dobranoc, Scor.

 __________________________

Przepraszam, że tak długo zwlekałam z rozdziałem, ale najpierw nie było mnie w domu, a jak już wróciłam to jakoś nie miałam weny. Na szczęście znów jest, więc teraz skupię się na pisaniu rozdziałów na zapas i miniaturkach na ZN. :) 

Następny rozdział, ze względu na to że tak długo czekaliście, postaram się dodać w środę.

Pozdrawiam.